This entry is part 1 of 21 in the series HOPE |humans of planet earth|

05.02

 

“My wife passed away last January. We’d been married for 62 years. You caught me at a time when I’ve been thinking a lot about love because I’m reading Shakespeare’s sonnets. The definition of love is elusive, which is why we write about it endlessly. Even Shakespeare couldn’t touch it. All the greatest love stories just seem to be about physical attraction. Romeo and Juliet didn’t know ifthey liked the same books or movies. It was just physical. After 62 years, it becomes something different entirely. My wife used to say: ‘We are one.’ And believe me, she was not the type of person to overstate something. Now that she’s gone, I realize how right she was. So much of our lives were linked. We were very physical and affectionate. But we also shared every ritual of our life. I miss her every time I leave a movie and can’t ask for her opinion. Or every time I go to a restaurant and can’t give her a taste of my chicken. I miss her most at night. We got in bed together at the same time every night.” via:HONY

 

Κάθε Παρασκευή η Νatasouko, σκιτσάρει ιστορίες των αναγνωστών του SoComic.gr καθώς και της σελίδας Humans of New York.

διαγωνισμός HOPE: Μοιραστείτε τη δική σας ιστορία  μέχρι την Παρασκευή 19/02 ώρα 10:00, δείτε την να πρωταγωνιστεί στη σειρά της Natasouko και κερδίστε ένα πακέτο προϊόντα ΙΟΝ.

 
Series Navigation<< HOPE |humans of planet earth|HOPE |humans of planet earth| >>
  1. Δημήτρης Σ. says:

    “I can diet for two or three days. I can eat a few salads and pretend like I enjoy them. But then I always have a massive relapse. I just left Checkers. Some guy handed me a coupon on the street and that was all it took. Next thing you know I’m eating two burgers and a fry. Total disaster. Only $4 though. I’ll have a salad for dinner tomorrow.”

  2. ΜΑΙΡΗ ΑΝΔΡΕΑΔΑΚΗ says:

    Τον Οκτώβριο του 2014 ενώ πήγαινα για ψώνια, ήρθε στα πόδια μου ένα μικρό ασπροχρυσο, βρώμικο και πεινασμένο γατάκι. Χωρίς να το σκεφτώ, το πήρα και το έφερα στο σπίτι. το έπλυνα, το τάϊσα, και αποφασίσαμε οικογενειακώς να το κρατήσουμε…. από τότε έχω βρει την καλύτερη μου φίλη, μια μεγάλη αγάπη και παντοτινή σ αυτή τη γατουλα

  3. ΑΝΔΡΙΑΝΑ Α. says:

    Μαθήματα Πιάνου (The Piano) – 1993

  4. ΜΑΡΙΑΝΘΗ Κ. says:

    «Είμαι πραγματικά χαρούμενος που έφτασα στην Ελλάδα. Ήμασταν 45 άνθρωποι στη βάρκα και φοβόμουν πολύ γι’ αυτό το ταξίδι. Ευτυχώς ο καιρός ήταν καλός, ήμασταν σχεδόν 1,5 ώρα στη θάλασσα και φτάσαμε ασφαλείς. Μου έκανε εντύπωση το πώς μας υποδέχτηκαν στις ακτές οι εθελοντές. Εθελοντές απ’ όλο τον κόσμο. Για να είμαι ειλικρινής δεν περίμενα ότι θα συναντήσω κάτι τέτοιο.

    Μας έδωσαν στεγνά ρούχα και νερό και σε λίγο μας μετέφεραν στις τέντες για να ξεκουραστούμε λίγο πριν συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Έχω τελειώσει το σχολείο στο Αφγανιστάν αλλά είμαι τυχερός επειδή ξέρω να γράφω και να μιλάω αγγλικά. Πιστεύω ότι αυτό θα με βοηθήσει στην πορεία μου. Θέλω να σπουδάσω. Θέλω να πάω στη Νορβηγία, έχω συγγενείς που ζούνε εκεί εδώ και 20 χρόνια. Θα προσπαθήσω να φτάσω εκεί μέσω Βαλκανίων. Ξέρω ότι είναι δύσκολο ταξίδι αλλά θα τα καταφέρω. Είναι δύσκολο να σας το εξηγήσω. Δεν ψάχνω για μια καλύτερη ζωή, ψάχνω απλά για να ζήσω».

    Mohamed Taqi 20 χρονών, από το Αφγανιστάν

  5. ΑΝΔΡΙΑΝΑ Α. says:

    «Για μένα αξία έχει ο άνθρωπος. Δε με νοιάζει από πού έρχεται ή πού πηγαίνει. Εμείς έχουμε τα πάντα κι αυτοί δεν έχουν τίποτα. Γι’ αυτό αποφασίσαμε να τους βοηθήσουμε. Στο χωριό μας υποδεχόμαστε καθημερινά δεκάδες πρόσφυγες. Τα σπίτια μας είναι στην παραλία και οι άνθρωποι αυτοί φτάνουν κυριολεκτικά στις πόρτες των σπιτιών μας. Έτσι δημιουργήθηκε μια ομάδα εθελοντών που τους δίνει μια ζεστή σούπα, ένα τσάι, στεγνά ρούχα και παπούτσια. Αν φτάσουν νύχτα, κοιμούνται σε ένα χώρο που μας έχει παραχωρήσει η εκκλησία. Δενόμαστε με αυτούς τους ανθρώπους και αρκετοί μας υπόσχονται ότι θα έρθουν μία μέρα να μας ξανασυναντήσουν.

    Οι άνθρωποι αυτοί πάνε κυριολεκτικά «στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα». Το έχουμε ακούσει αλλά δεν το έχουμε ζήσει. Κι εύχομαι να μη ζήσουμε ποτέ τέτοιες καταστάσεις. Αρκετοί με φωνάζουν μαμά. Ξέρεις τι αξία έχει να σε λέει ένας ξένος μαμά; Ίσως μεγαλύτερη αξία κι από το να σε λέει το ίδιο σου το παιδί».

    Άννα Θ. 51 ετών,
    Ιδιοκτήτρια εστιατορίου, Χίος

  6. Marina says:

    Όταν έφυγα από την πατρίδα μου ήμουν άκομα ένα μίκρο αγόρι , είχα χάσει την μητέρα μου και τις δύο μου αδερφές ,δεν γνώριζα που έπρεπε να πάω,σε ποιον θα απευθεινθώ ή αν θα ξαναέβλεπα πότε το σπίτι μου .Πόλλες φόρες μάλιστα απόρρουσα αν θα έφτανα στην ηλικία που θα έκανα δίκα μου παίδια .Άραγε ζουν οι αδέρφες μου ;Είναι ασφάλης ; Κάθε βράδυ έκανα την προσευχή μου στον θέο παρακαλόντας τον να τις έχει σε ένα ασφάλες μέρος μάζι με την μαμά. Μακάρι να ξαναανταμοθούμε σε ένα μέρος χώρις πόλεμο και δύστυχια .Τώρα είμαι 18 ενήλικας πια βρίσκομαι σε μια πόλυ μικρή βάρκα η οποία έχει χωριτικότητα 20 ατόμων , πάνω στην βάρκα είσταμε πάνω από 50 άτομα. Φοβάμαι ότι θα πνιγούμε όλοι ,κρατάω στα χέρια μου μια οικογενειακή φωτογραφία η οποία μου δινέι το θάρρος να έπλιζω για κατι κάλύτερο . Αν πεθάνω ελπίζω το ημερολόγιο μου να βρεθεί στο μέλλον και μέσα από αυτό οι άνθρωποι να καταλβουν τα κακά που προξενεί ο πόλεμος . Να σταματήσει να υπάρχει αυτό το μαρτύριο και να ζούμε όλοι ελεύθεροι ,χαρούμενοι και γέματοι ελπίδα.Μακάρι…

  7. Stavros D. says:

    This is Stavros.
    Stavros loves dogs.
    Stavros loves cats.
    Stavros doesn’t compare what pet is more adorable.
    Stavros is smart.
    Be like Stavros.

    Το βρήκα στο http://en.blobla.com/bla/be-like-me-be-like-bill?ref=rs
    Έχει μια κάποια πλάκα…

  8. Marialena says:

    Πριν από περίπου 4 χρόνια, ήμουν σε μια δύσκολη φάση στη ζωή μου. Είχα έναν φίλο χρόνια, με τον οποίο δεν είχαμε συναντηθεί ποτέ, ο οποίος γνωρίζοντας τι περνάω, μου έκανε ένα δώρο. Διακοπές στη πόλη του. Γνωριστήκαμε και κάποιο διάστημα αργότερα γίναμε ζευγάρι. Μου άλλαξε όλη τη ζωή. Τριάμισι χρόνια μετά, είμαστε ακόμα μαζί και ευτυχισμένοι.